Glunderend stap ik mijn rode fiat uit en zwaai naar de eigenaar die me staat op te wachten. “Hoe was de reis, Eliza?”, vraagt Paolo. “Prachtig, als altijd. De groene heuvels van de Val di Noto blijven mij verwonderen”. De eigenaar leidt me vandaag rond op het terrein van Agua Green, waar tien kleine huisjes staan in het groen. Vlak bij de zee en omringd door olijfbomen. Het gras ziet er zo uitnodigend uit. Voor we het terrein oplopen roep ik Paolo: “Wacht!” Ik trek mijn sandalen uit en voel het gras kietelen onder mijn blote voeten. “Zo, dat is beter”, zeg ik lachend en loop achter Paolo het terrein op.

De lichte en moderne huisjes vallen op in het groen. Ze zijn niet dicht op elkaar gebouwd, waardoor elke appartement een zee van rust en ruimte om zich heen heeft. Ik plof neer op een ligbed op mijn eigen terras. Je hebt vanaf hier een prachtig uitzicht op de heuvels en verderop de zee. “Als je goed luistert kun je zelfs de zeemeeuwen horen”, vertelt Paolo me.

Ik sluit mijn ogen en luister goed. Opeens schiet het logo van Agua Green me te binnen, wat ik op een bordje bij de ingang zag. De derde letter is een tekening van een zeemeeuw, waarvan de vleugels de ‘u’ vormen. Ik kijk om me heen en neem de omgeving, de ruimte en het groen goed in me op. Huur ik straks een fiets om de nabij gelegen dorpjes te verkennen? Of zal ik een duik nemen in het grote zwembad? Ik voel me hier zo vrij als een zeemeeuw!